من قطعه ادبی زیاد میگم این یکی از آن هاست اگه دوست داشتید نظر بزارید:

زندگی زیبا نیست زندگی بی رحم تر از آن است که من میبینم زندگی بی رحم تر از آن است که تو میبینی زندگی بال و پری دار به اندازه مرگ وسعتی دارد به اندازه دشت چشمان خود را به روی این زندگی می بندم سیاهی در پشت پلک های من موج می زند به دنبال چه هستم خود نمی دانم؟ شاید عشقی که گم کرده ام یا خوشبختی که بر باد داده ام و شاید شادی بچگی ام را می خوام اری راست می گویی من کودکی خود را جستجو می کنم من به یاد ان حیاط کوچک یاد ان قالیچه تنگ یاد ان همه تنهای با یک عالمه رویای گلهای خدنگ من ان روزها اسمان را بغل می کردم خورشید را به بازی دعوت می کردم و شبها ماه را به خانه می بردم در کنار او و نور کمش از هیچ چیز بیم نداشتم من به یاد دارم ستاره ها به من حسادت می کردنند اما من انها را دوست می داشتم ابر ها بر سرم سایه می گرفتند با ان که می دانستن خورشید هم بازی من است اما ان روز ها هر چه بود چه زود تماتم شد نمی دانستم ای گونه تماتم می شود بی صدا و ناگهانی من ..................................................................